Recensie: Pose seizoen 1: Muzikale duik in het LGBT-uitgangsleven in het New York van de jaren 80
Met Pose komen we met onze beide voeten terecht in de wereld van de dance-balls die eind jaren tachtig in de undergroundscene van de New Yorkse homoscene plaats vonden. Op die avonden namen huizen, meestal verlaten homo’s en transseksuelen die samen wonen onder de leiding van een ‘moeder’, deel aan catwalk-achtige dansvoorstellingen waarin ze zich moeten kleden volgens een bepaalde categorie. Om de overwinning in de wacht te slepen in een bepaalde categorie werden kosten noch moeite gespaard. De serie volgt de concurrentiestrijd van twee van zulke huizen: het huis van Elektra Abundance en dat van haar voormalige ‘dochter’ Blanca Rodriguez ‘Evangelista’.
Nadat Damon (Ryan Jamaal Swain) door zijn vader het huis is uitgezet omdat hij danser wil worden komt hij terecht bij Blanca Rodriguez (MJ Rodriguez) die net haar eigen huis aan het oprichten is waarmee ze de concurrentie op de danceballs wil aangaan met dat van Elektra Abundance (Dominique Jackson) die zowat de koningin is van de bals. Blanca geeft de tiener onderdak en daar maakt Damon kennis met de andere leden van het huis van Evangelista waaronder de transseksuelen sekswerkster Angel (Indya Moore). Zij probeert het ruige New York van de jaren tachtig te overleven door te tippelen in het havengebied waar ze n de smaak valt van de blanke zakenman. Al snel krijgt ze een relatie met de zakenman die haar overspoelt met geschenken en een eigen appartement. Maar voor onze up-and-coming zakenman Stan Bowes (Evan Peeters) is het niet allemaal maneschijn en rozengeur als zijn vrouw erachter komt dat hij een relatie heeft met een transseksueel.
Blanca zorgt er ook voor dat Damon in de prestigieuze dansschool van New York les kan volgen zodat hij zijn droom kan verwezenlijken. Ook de droom van Blanca lijkt uit te komen want zij is, samen met haar huis, nadat ze enkele problemen heeft aangepakt, de revelatie van het New Yorkse nachtleven. Al snel strijden zij en Elektra Abundance voor de titel van moeder van het jaar.
De acteerprestaties van Dominique Jackson en MJ Rodrigue verbleken echter in het niets met de extravagante stijl die Billy Porter hanteert in de serie. Als Pray Tell is hij de onverbiddelijke ceremoniemeester van de danceballs. Maar het is niet allemaal zonneschijn en rozengeur voor Play Tell want zijn partner ligt al geruime tijd in het ziekenhuis omdat hij leidt aan de gevolgen van AIDS, de ziekte die in die periode zijn opmars maakte en een ware slachting aanrichtte onder de LGBT-gemeenschap in New York.
Pose biedt een mooie blik in het ondergrondse nachtleven van de homoseksuelen en transgenders in het midden van de jaren tachtig. De verschillende acteurs, op Billy Porter na, hebben enkele afleveringen nodig om grip te krijgen op hun personage maar slagen daar tegen het einde van de serie goed in.
Maar zij zijn niet de enige reden waarom je Pose een kans moet geven. Vooral als je in de jaren tachtig of negentig bent opgegroeid is het een trip langs ‘memory-road’ en dat is te danken aan de vele hits die in de serie langskomen.
Het was ook de tijd dat Vogueing zijn opmars maakte in de New Yorkse homoscéne. En dat is waar Madonna haar inspiratie haalde voor haar tournee en haar grote hit Vogue begin jaren negentig. In het midden van die Vogue-hype stopt de serie dan ook.
Pose seizoen 1 en 2 is nu te zien op Netflix.
Lees meer
