Dit zijn de LGBTQ-films op het filmfestival van Gent
In Gent is dinsdagavond opnieuw het startschot gegeven voor de 48ste editie van het internationale Filmfestival van Gent. Nog tot 23 oktober kun je in alle Gentse bioscopen terecht voor een uitgebreid programma van films. Daaronder staan ook dit jaar weer enkele films die een LGBTQ-thema hebben. Voor alle info over de vertoningen kun je altijd even een kijkje nemen op de website van Film Fest Gent.
After Blue (Dirty Paradise)
Bertrand Mandico, het genderbending enfant terrible van de Franse cinema, is terug met een van zijn fantasmagorische koortsdromen. Waar langspeeldebuut Les garçons sauvages naar een magisch eiland trok, landt zijn nieuwste op planeet After Blue, ergens in een verre toekomst. Mannen overleven er niet, dus de buitenaardse plek wordt bevolkt door tribale vrouwenclans. Wanneer tienerdochter Roxy zonder het te weten de beruchte moordenaar 'Kate Bush' bevrijdt, moet ze samen met haar moeder de gevaarlijke wereld intrekken om de voortvluchtige op te sporen en om te brengen. Mandico laat zijn verbeelding de vrije loop - en met dank aan zijn ingenieus team production designers weet hij zijn wilde fantasieën in al hun perversiteiten naar het grote scherm te vertalen. Geniet van de lichaamssappen, de kwistigheid, de glitters, de kostumering, de waanzin, de psychedelica... De plot is bijzaak.
Animals
In april 2012 verdwijnt Ihsane Jarfi in Luik. De dertiger wordt voor het laatst gezien in de buurt van een homobar, vlak voor hij in een auto met vier andere mannen stapt. Twee weken later wordt hij teruggevonden. Dood en zwaar verminkt. De vier passagiers worden ingerekend en veroordeeld voor homofobe moord. "We gedroegens ons als beesten", zei een van hen tijdens het proces. Nadat theatermaker en artistiek directeur van NTGent, Milo Rau, in La reprise deze gruwelijke hate crime al op toneel bracht, inspireert ook Les Barons-cineast Nabil Ben Yadir zich voor Animals op deze beestachtige misdaad. Samen met onder andere cinematograaf Frank Van den Eeden (Girl) en Dode Hoek-acteur Soufiane Chilah duikt Yadir in deze Luikse nachtmerrie door de 35-jarige Brahim te volgen die op de verjaardag van zijn moeder uit de kast wil komen. Alleen beslissen vier mannen daar anders over.
Benediction
Vijf jaar na Emily Dickinson in A Quiet Passion richt Terence Davies (Distant Voices, Still Lives, The Deep Blue Sea) zijn camera opnieuw op een dichtende ziel, Siegfried Sassoon. Die heeft de verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog van op de eerste rij meegemaakt. Ze vormen het belangrijkste onderwerp van de poëzie van deze War Poet, naast het bekritiseren van de oorlog die hij nochtans eerst verdedigde. Benediction is gestructureerd als een lange stream of consciousness die niet zozeer op Sassoons poëzie focust maar wel op zijn getroebleerde relaties met mannen, onder meer met acteur Ivor Novello; al had Sassoon wel een echtgenote. Benediction steunt op een briljante mise-en-scène en is zowel droefgeestig als wellustig. "Waarom haat je de moderne wereld zo”, wordt aan Sassoon gevraagd. “Omdat ze jonger is dan ik.” Het zou een antwoord van Davies zelve kunnen zijn.
Colors of Tobi
Dit jaar keurde het Hongaarse parlement onder leiding van Viktor Orbán een omstreden wet goed die voorlichting aan minderjarigen over homo- en transseksualiteit verbiedt. Het is in die vijandige omgeving dat de jonge transman Tobi opgroeit. Hij woont immers in een kleine landelijke gemeente in het uiterst conservatieve Centraal-Europese land, maar wordt er gelukkig omringd door een warme en progressieve familie. In haar intieme documentaire volgt Alexa Bakony de jonge transman en zijn moeder Éva tijdens die moeilijke tijd. In hartverwarmende scènes toont de debuterende documaker hoe de familie met vallen en opstaan Tobi’s nieuwe leven leert omarmen terwijl de wereld daarbuiten er alles aan doet om het jonge transmannen als hem moeilijk te maken. Maar dankzij documentaires als Colors of Tobi en mensen als Tobi wordt dat moeilijk. Verplichte kost, en niet enkel voor Hongaarse politici.
The Conductor
Nergens in de wereld van de klassieke muziek is het glazen plafond zo stevig als boven de lessenaar die voor een orkest opgesteld is. Volgens een onderzoek twee jaar geleden telt slechts vijf procent van de grote orkesten wereldwijd - dat zijn er zo’n 750 - een vrouwelijke chef-dirigent. De bekendste is Marin Alsop die de artistieke leiding heeft van het Baltimore Symphony Orchestra. Over haar gaat The Conductor en vooral over haar lange weg naar de top. “Als ik mijn ogen sluit dan hoor ik niet dat je een vrouw bent”, zei Leonard Bernstein over haar dirigeerwerk. En dat over iemand die hij als zijn protegee beschouwde! De Oostenrijks-Amerikaanse documentairemaakster Bernadette Wegenstein reist met Alsop de wereld rond, wat een boeiende inkijk biedt in de wereld van klassieke orkesten. Maar de Maestra opent ook haar hart voor Wegenstein in deze film over een van de grootste dirigenten van dit tijdsgewricht.
Fence (kortfilm)
Er wordt een hek gebouwd tussen Denemarken en Duitsland om wilde zwijnen te scheiden van gedomesticeerde varkens, om de verspreiding van een dodelijk varkensvirus te voorkomen.
Flee
Zijn vader werd meegenomen door de Taliban. Zijn broertje moest tegen Amerikanen gaan vechten tijdens een bloederige oorlog. Amins leven in Kaboel was geen pretje. Daarom trok hij zich op zijn kamer terug om tussen de posters van Jean-Claude Van Damme van een ander leven te dromen. Ook zijn moeder droomde daarvan en nam haar kinderen mee naar Rusland om uiteindelijk in Denemarken te belanden. Dit waargebeurde verhaal behoort toe aan Jonas Poher Rasmussens vriend, maar het duurde jaren en veel vertrouwen voordat de Deense documaker het te horen kreeg. Door een aangrijpende mix van archiefbeelden en animaties vertelt Rasmussen nu dat onderdrukte oorlogsverleden van Amin (pseudoniem), die in de jaren '80 oorlogsgebied ontvluchtte om nu openlijk als homo te kunnen leven. Niet gek dat Flee beschouwd wordt als de volgende Waltz with Bashir, Ari Folmans film die oorlogstrauma’s in animatie vangt.
Great Freedom
Tien jaar na zijn langspeeldebuut Stilleben legt de bekroonde Oostenrijkse regisseur Sebastian Meise het tragische lot van homoseksuelen in naoorlogs Duitsland bloot. Hans wordt van Auschwitz overgebracht naar een Duitse gevangenis, waar hij de komende jaren steeds naar zal terugkeren. Zijn misdrijf? Hans is homoseksueel, een strafbaar feit volgens paragraaf 175 van het Duitse Wetboek. Zijn enige houvast is celgenoot Viktor, een veroordeelde moordenaar. De afkeer tussen beiden maakt gaandeweg plaats voor liefde. De film werd grotendeels opgenomen in een in onbruik geraakte gevangenis in Maagdenburg. Een magnetische Franz Rogowski (Happy End, Transit) vertolkt de protagonist met bravoure, en zijn tegenspeler wordt al even innemend neergezet door Georg Friedrich. De hartverscheurende aanpak werpt vruchten af, zo blijkt uit de juryprijs die de film ten deel viel op het filmfestival van Cannes.
High Jump (Kortfilm)
In een afgelegen dorpje woont Otto, waar hij zijn dagen vult met zijn twee beste vrienden. Toch zit Otto met een voortdurend gemis. Zijn lief Casimir, een professioneel danser, woont sinds een tijdje meer dan duizend kilometer verder voor het uitbouwen van zijn danscarrière. Otto vindt troost in de bewegingen van zijn liefje en gaat met zijn eigen lichaam op zoek naar een manier om te vechten tegen de dagelijkse afstand.
L'Homme Inconnu (Kortfilm)
De Vlaamse schrijver Louis besluit zich af te zonderen aan de mondaine Côte d’Azur, Hij hoopt dat deze plek hem inspiratie zal brengen.
The girl and the spider
In 2013 scoorden de Zwitserse regisserende broers Ramon en Silvan Zürcher een festivalhit met Das merkwürdige Kätzchen, waarin ze een ogenschijnlijk generische Duitse familie in één en hetzelfde appartement volgden - de kinderen, de volwassenen, en zelfs de chagrijnige kat. Uit die beperkte setting distilleerde Ramon Zürcher een nieuwe filmtaal, waarbij de plot minder van tel is dan de interieurs waarin de personages rondlopen.Ook Das Mädchen und die Spinne speelt zich bijna integraal binnenskamers af. Het is de tweede film in wat de Züchers omschrijven als een trilogie over samenzijn.Centraal staan Mara en Lisa, oude vrienden en voormalige huisgenoten in Berlijn. Lisa maakt zich op om in haar eentje te verhuizen naar een nieuw appartement, en Mara blijft verweesd achter. Meubels worden verplaatst, muren geschilderd, kasten gebouwd. Mara en Lisa waren duidelijk meer dan vrienden, al wordt dat opzettelijk in het ongewisse gelaten. Net zoals de herpesblaar op Mara’s bovenlip, die halverwege de film van Mara naar Lisa overgaat. Dagen worden nachten, met nog een laatste feestje in het appartement. Wanneer de laatste verhuisdoos wordt ingepakt, blijven enkel nog fragmenten van hun leven samen achter.
De logistiek van Lisa’s verhuis interesseert de regisseurs minder dan de minidrama’s die eruit voortvloeien. De meeste van deze gevoelens worden gefilterd door Mara’s ogen, maar rond haar cirkelt een steeds groter wordende cast van personages. Lisa’s moeder flirt met de klusjesman. Een excentrieke vrouw maakt zich op voor een feest. De buren keren terug uit vakantie. De focus ligt op de personages, hun gezichten, persoonlijkheden en gevoelens. Hun soms pittige relaties zorgen voor een oogverblindende caleidoscoop, een web van blikken, hints, onderhuidse conflicten en passionele verlangens.
De gebroeders Zürcher lengen hun filmisch poppenhuis aan met een indrukwekkende score. De vakkundig georkestreerde kakofonie van de kloppende en botsende geluiden van de verhuis en de renovatie doen denken aan De kersentuin van de Russische schrijver Anton Tsjechov. Het verrassende muzikale thema van Das Mädchen und die Spinne, de wals Gramofon van Eugen Doga, onderstreept het surrealistische en herkenbare verhaal dat zich op het scherm ontvouwt.
Les Olympiades (Paris, 13th District)
Jacques Audiard is intussen een eclectische veteraan. Van spannende thrillers, karaktergedreven drama's, tot zelfs een migrantenverhaal en een western, de Franse cineast blijft verrassen. In zijn nieuwste worp - gebaseerd op drie graphic novels - verkent hij hoe drie millennials in het 13de arrondissement van Parijs, in een wijk van Les Olympiades, grip proberen te krijgen op hun (liefdes)leven. Émilie ontmoet Camille die zich aangetrokken voelt tot Nora, die op haar beurt het pad kruist met de online pornoster Amber. Het zijn vrienden, soms geliefden/bedpartners en vaak beiden. Audiard, een zestiger, kreeg hulp van o.a. Céline Sciamma voor het scenario en is erin geslaagd een sensuele, romantische film te maken over moderne relaties in een op het eerste gezicht onaantrekkelijke buurt, waar jonge mensen op zoek zijn naar diepmenselijke connecties.
Softie
De tienjarige Johnny (Aliocha Reinert) heeft dan wel een engelachtige snoet, zijn levensomstandigheden zijn allesbehalve hemels. Zijn vader heeft hij amper gekend. Nu woont hij in een vervallen flatgebouw in het noordoosten van Frankrijk, samen met zijn jonge, alleenstaande moeder, die van de ene dronken onenightstand in de andere tuimelt, en zijn oudere broer en jongere zus. De komst van een vriendelijke nieuwe schoolleraar (Antoine Reinartz) die rotsvast in Johnny gelooft, opent nieuwe perspectieven. Terwijl Johnny zijn emoties en seksualiteit verkent, bloeit er tussen de twee een leerling-mentorband die steeds persoonlijker wordt. Kan Johnny zich loswrikken uit zijn problematische milieu? De tweede langspeelfilm van Samuel Theis, na het met de Camera d’or bekroonde Party Girl (2014), is niet alleen een ontdekkingstocht, maar ook een onstuimige momentopname van een tiener op een kruispunt.
Wet Sand
Vier jaar na haar indrukwekkende langspeeldebuut I Am Truly a Drop of Sun on Earth, over de bijzondere liefde tussen een Georgische prostituee en een Nigeriaanse sans-papiers in Tbilisi, presenteert de Georgische filmmaker Elene Naveriani Wet Sand, een genuanceerd en eerlijk verhaal over verboden liefde en onverdraagzaamheid in een samenleving die in de greep is van een verstikkende bekrompenheid.
Een Georgisch dorp aan de Zwarte Zee, bevolkt door schijnbaar hartelijke mensen die genieten van de rust buiten de stad, vormt de microkosmos van Wet Sand. Op een dag wordt de gemeenschap opgeschrikt door de zelfmoord van Eliko, een wat oudere man die zijn privéleven afschermde en door de mededorpelingen altijd als een buitenstaander werd beschouwd. Zijn kleindochter Moe (sensationeel gespeeld door Bebe Sesitashvili), een mysterieus en vastberaden meisje dat een leven in de stad heeft opgebouwd, keert terug naar het dorp om zijn begrafenis te regelen. Hoewel ze zich bewust is van de niet bepaald progressieve sfeer die over het dorp hangt, ontrafelt het meisje gaandeweg de sluier van leugens rond het leven van haar grootvader. Zo ontdekt ze dat Eliko meer dan twee decennia een geheime relatie had met Amnon (Gia Agumava, die op het filmfestival van Locarno de prijs voor beste acteur won), de eigenaar van de lokale bar, waar ook Fleshka werkt, het andere buitenbeentje in het dorp.Scenaristen Elene en Sandro Naveriani lassen regelmatig journaals in het verhaal die de sociaal-politieke problemen in Georgië aankaarten, zoals de decennialange onderdrukking van LGBTQ+-rechten door het oprukkend religieus nationalisme. Wat ontroert, is hoe Naveriani ons eraan herinnert dat emoties en de waarheid krachtige wapens zijn tegen bekrompenheid. Wet Sand is volgens de regisseur “een eerbetoon aan degenen die worden vergeten in de samenleving, een strijd tegen onverdraagzaamheid en een poging om nieuwe generaties die met hun identiteit worstelen aan te moedigen om nooit hun dromen op te geven."
Naveriani serveert een louterend melodrama dat nooit emotioneel gaat overbelasten, met dank aan de verbluffende soundtrack - met een cameo van de experimentele rockband Swans - en de elegante, poëtische cinematografie van Agnesh Pakozdi, waarbij het ruwe zeelandschap een personage op zich is.
Wojnarowicz: F**k You F*ggot F**ker
David Wojnarowicz is, zeker aan deze kant van de Atlantische Oceaan, amper bekend. Maar deze veelzijdige beeldend kunstenaar (schilderijen, foto’s, films, performances) was een van de sleutelfiguren van de New Yorkse avant-garde in de jaren '70 en '80. Die scene is erg getekend door de verwoestende intrede van aids. Wojnarowicz overleed in 1992 op 37-jarige leeftijd aan het virus. Het grootste deel van zijn leven heeft hij een videodagboek bijgehouden. Die overvloed aan beelden vormt de basis van de documentaire Wojnarowicz: F**k You F*ggot F**ker. Al kreeg regisseur Chris McKim (Out of Iraq) ook toegang tot een pak ander materiaal: van nooit eerder ontwikkelde foto’s tot boodschappen op een antwoordapparaat en veel 'gewone' gesprekken die Wojnarowicz opgenomen heeft. Wojnarowicz biedt een boeiend inzicht in het hoofd van de kunstenaar en had zowaar een zelfportret kunnen zijn.
Bron: Film Fest Gent
Lees meer
