Ontdek de nieuwste LGBTQ+ films op het Filmfestival van Gent
Van 9 tot 20 oktober staat Gent voor de 51ste keer in het teken van de film. Dit jaar staan er tussen de verschillende films die er vertoond worden al voor het tiende jaar op ook veertien LGBTQ+ films uit de hele wereld op het programma. We zetten ze even op een rijtje. Voor tickets naar de vertoningen en de programmatie verwijzen we jullie door naar de website van FilmFest Gent.
All Shall Be Well
De eerste in ons overzicht is de Japanse film All Shall Be Well van regisseur Ray Yueng. Zestigers Pat en Angie zijn al veertig jaar een koppel. Drie decennia geleden zijn ze naar hun huidige flat verhuisd, gekocht door Pat. Als zij plotseling overlijdt, verliest Angie langzaam de greep op haar leven. In Hongkong is een huwelijk tussen personen van hetzelfde geslacht verboden. Dat betekent dat Angie niet mag beslissen over de uitvaart en ook geen recht heeft om in de flat te blijven wonen. Zij vermoedt aanvankelijk van wel, want ze heeft een uitstekende relatie met haar schoonfamilie. Althans, dat heeft ze altijd gedacht. In werkelijkheid ligt het een stuk moeilijker. All Shall Be Well, een rouwdrama van Ray Yeung, toont hoe Hongkong het lgbtqia+'ers niet bepaald gemakkelijk maakt. Opvallend is dat Yeung zich ver van karikaturen houdt. Zowat iedereen in de film, ook de inhalige schoonfamilie, heeft in wezen goede bedoelingen. Het is die genuanceerde complexiteit die van All Shall Be Well een pareltje maakt.
Any Other Way: The Jackie Shane Story
Jacky Shane was een zwarte Amerikaanse transvrouw die er in slaagde om in de jaren 60 een succesvolle zangcarriere uit te bouwen. Maar in 1971 kwam er plots een einde aan haar carriere. Deze documentaire zoekt uit wat daar toe heeft bijgedragen.
In de jaren '60 weigerde Jackie Shane een optreden in de waanzinnig populaire Ed Sullivan Show. Naar verluidt omdat ze alleen mocht komen als ze zich als man zou kleden. Maar dat was tegennatuurlijk. Shane was dan wel als man geboren, ze voelde zich als kind al vrouw en zo heeft ze zich haar hele leven gemanifesteerd. Ze was dan ook geen zanger, maar een zangeres. En wat voor één. Als tiener boekte ze al successen en er leek een grote carrière op haar te wachten in Toronto, de stad waar ze op haar 21ste uit haar geboortestad Nashville naartoe was verhuisd. Ze scoorde hits, maar in 1971 verdween ze van het publieke toneel om nooit meer terug te keren. Any Other Way: The Jackie Shane Story vertelt haar verhaal en probeert het mysterie te ontrafelen met archiefmateriaal, interviews en re-enactments. De in 2019 overleden Shane komt zelf aan het woord via telefonische interviews, want ze wilde niet gefilmd worden.
Retrospectieve Isadora Neves Marques
Tijdens dit filmfestival krijgt de Portuges regisseur Isadora Neves Marques haar eigen retrospectieve. Vier van haar kortfilms worden dan ook in het kader hiervan vertoont. In de kortfilm 'Becoming Male in The Middle Ages' worden Mirene en André, en Carl en Vicente, twee koppels van midden dertig gevolgd. Terwijl Mirene en André worstelen met hun vruchtbaarheid, besluit Vicente een experimentele procedure te ondergaan, waarbij een eierstok in zijn lichaam wordt geïmplanteerd in de hoop een kind te krijgen met Carl.
In 'The Bite' staat dan weer een non-binaire, polyamoreuze relatie centraal terwijl er een epidemie in Brazilië woedt, terwijl in 'Exterminator Seed' zich Capivara, een booreilandarbeider, naar Rio de Janairo geëvacueerd terwijl er zich een olieramp voordoet en waar de lokale bevolking onwetend blijft van de naderende ramp.
In 'My senses are all that I have to offer' worden dan weer Lourdes en Lana gevolgd die elkaar telepatisch ontmoetten met behulp van "sensorische pillen", een technologie die toegang geeft tot de sensaties van andere mensen op afstand.
Crossing Istanbul
Crossing Istanbul is een queer roadmovie door de trans gemeenschap van Istanbul. De strenge maar ontwapenende Lia is op zoek naar haar lang geleden verdwenen nichtje maar komt vooral zichzelf tegen in de miljoenenstad. In zijn vierde speelfilm kiest filmmaker Levan Akin resoluut voor hoop, tederheid en onverwachte ontmoetingen.Op zoek naar haar vervreemde nichtje belandt Lia, een gepensioneerde geschiedenislerares uit Georgië, samen met haar buurjongen Achi in Istanbul. De vierde langspeelfilm van de Zweeds-Georgische regisseur Levan Akin (And Then We Danced) is een begeesterende en meanderende queeste door de kleurrijke trans gemeenschap van de Turkse metropool. Omschreven door het internationale filmblad Screen Daily als een "eloquente vise van aanvaarding", weet Crossing Istanbul de emotionele en politieke demonen van zijn personages met elkaar te verweven: de hartverwarmende etappes van de moeizame zoektocht onthullen zowel het berouw als de volharding van het aandoenlijke maar onwaarschijnlijke duo. Tederheid en humor krijgen in dit emotioneel rijke verhaal beslist voorrang, des te meer wanneer activiste en advocate Evrim, die zich vurig inzet voor de rechten en de vrijheid van transgender sekswerkers, het pad van Lia en Achi kruist.
Les Femmes au Balcon
Drie flatgenoten delen de belofte op liefde en bloederig leed in Les femmes au balcon. Van achter de balustrade werpen acteur-regisseur Noémie Merlant en coscenarist Céline Sciamma (Portrait de la jeune fille en feu) een zelfverzekerde blik op mannelijk geweld en vrouwelijke vrijheid. Ongedwongen, onvoorspelbaar en opwindend op eigen termen.Les femmes au balcon, dat zijn schrijfster Nicole, camgirl Ruby en actrice Élise in hun appartement in Marseille. Te midden van een hittegolf fantaseren ze vanop hun balkon over hun knappe overbuur. Tot een drankje bij hem laat op de avond walgelijk uit de hand loopt. Noémie Merlant regisseert zichzelf in haar tweede langspeelfilm met lef en zwier vanaf het minutenlange openingsshot. Haar coscenarist is Céline Sciamma, die haar regisseerde in Portrait de la jeune fille en feu. Als een feministische, Franse Almodóvar vermengt Merlant uiteenlopende genres en stemmingen tot een flamboyante nachtmerrie over patriarchaal misbruik. Zelfs dood gunnen de mannen de vrouwen geen rust. De hoofdzakelijk vrouwelijke equipe achter en in de film leeft zich onbelemmerd uit, open en bloot tot bij de gynaecoloog. Bovendien bevat Les femmes au balcon mogelijk de grappigste schreeuwpartij van deze FFG-editie en de hond met de beste naam.
Midas Man
Manager Brian Epstein die de Beatles onder zijn hoede had, wordt omschreven als de vijfde Beatle maar hij worstelde met heel wat innerlijke demonen.Hij zag al heel vroeg het potentieel van de band en zou het kwartet blijven managen tot zijn vroegtijdige dood. Op visionaire wijze promootte hij de groep, een taak die in de jaren '60 minstens even belangrijk was als het maken van de muziek. Niets werd aan het toeval overgelaten. Maar achter het masker van succesvolle manager die alles onder controle had, school een eenzame man die worstelde met innerlijke demonen. Mede, zij het niet alleen, veroorzaakt door diens homoseksualiteit die hij toen in het Verenigd Koninkrijk niet openlijk kon tonen. Midas Man is een biopic die de controverse niet uit de weg gaat. De film schildert een rauw en eerlijk portret van Epsteins opgang die eindigde met zijn vroegtijdig overlijden in 1967. De film biedt ook een blik op de swinging sixties in Londen met de Fab Four als centrale ankerpunt. Verplichte kost voor iedereen die wel eens een liedje van The Beatles neuriet.
MISÉRICORDE (MISERICORDIA)
Vergeleken worden met twee alom geprezen meesterwerken, Hitchcocks Shadow of a Doubt en Pasolini’s Teorema: het is weinig films gegeven. Maar dat is precies wat Miséricorde overkwam na de première in Cannes. Met de Pasolini-film heeft hij het thema gemeen van de indringer die met zijn seksuele verlangens een familie overhoop haalt. Met die van Hitchcock het thrillergegeven in een kleine, bekrompen gemeenschap. Spilfiguur in Miséricorde is Jérémy, die terugkeert naar het dorp van zijn jeugd om de uitvaart van de plaatselijke bakker bij te wonen. Hij blijft er hangen en trekt zelfs in bij de weduwe, zeer tegen de zin van haar zoon. Opvallend: de mannelijke hoofdpersonages zijn naar buiten toe hetero, maar onderhuids is de homo-erotische spanning duidelijk voelbaar. Guiraudie heeft met Miséricorde een slim uitgekiende thriller met een donkerkomische toets geconstrueerd.
LES REINES DU DRAME
In het jaar 2055 viert extravagante YouTuber Steevyshady (de echte YouTuber-zanger Bilal Hassani) de geboorte van popdiva Mimi Madamour vijftig jaar eerder en blikt hij terug op haar turbulente liefdesrelatie met punker Billie Kohler. Regisseur Alexis Langlois omschrijft zijn langspeeldebuut Les Reines du drame, geschreven met zelfverklaarde zielsverwant Carlotta Coco, als een komisch, queer en muzikaal melodrama over de onmogelijkheid van het kiezen. Langlois draagt zijn inspiratiebronnen hartelijk op de tong: van muziekiconen als Britney Spears tot musicals als die van Jacques Demy. Gevoed door cult en popcultuur, omhelst hij in deze Frans-Belgische coproductie flashy nillies-esthetiek en de fonkelkitsch-tot-kunst van filmmakers Bertrand Mandico en Gregg Araki in een oprechte, onweerstaanbare ode aan dramaqueens. Liedjesteksten als "I’ve fisted you to the heart" klinken zowaar romantisch!
Sebastian
Max is een jonge schrijver die koste wat het kost gepubliceerd wil worden. Hij maakt een profiel aan op "Dreamy Guys" en onder de schuilnaam Sebastian gaat hij aan de slag als sekswerker. Het zijn echter de demonen van Max die het verhaal van Sebastian vooruit stuwen: zijn drang om erkenning en de schaamte om zijn homoseksualiteit duwen hem in de armen van steeds meer mannen. De giftige combinatie leidt tot roekeloze keuzes, waardoor Max in een negatieve spiraal belandt en professionele kansen links laat liggen. Net zoals zijn hoofdpersonage kiest Finse filmmaker Mikko Mäkelä, wiens vorige langspeelfilm A Moment in the Reeds succes kende op het (queer) festivalcircuit in 2017, echter nadrukkelijk voor licht aan het einde van de tunnel – een verdienstelijke keuze die, met het oog op de gebruikelijke representatie van sekswerk in film, als een welgekomen verzetsdaad voelt.
Sex
Tijdens een doordeweekse koffiepauze delen twee bevriende schoorsteenvegers elk een ongewone ervaring binnen hun monogame heterohuwelijken. Bij de een gaat het om een droom, bij de ander om intiem contact. Bij beiden zal het hun kijk op gender en seksualiteit sterk uitdagen. Sex, een ontwapenende film die meer beslaat dan de titel, is het eerste deel in Sex Dreams Love, een drieluik van de Noorse schrijver en filmmaker Dag Johan Haugerud over identiteit en verlangen naar bevrijding. Sex ging in première op het filmfestival van Berlijn, Love in Venetië. Haugerud heeft een oor voor (twijfel in) naturelle dialoog en brengt alle verwarring helder in beeld met een doordachte, sobere stijl. De camaraderie in zijn openhartige praatfilm over openhartig praten tart alle clichés van mannelijke relaties en midlifecrisissen. Soms komt de mooiste levensraad uit een onverwachte hoek, hoog op een dak.
Teaches of Peaches
In 2000 wordt de Canadese, in Berlijn residerende muzikant Peaches een cultheldin dankzij haar plaat The Teaches of Peaches. Haar KNT-teksten ("Fuck the Pain Away", "Suck and Let Go") worden begeleid door een aanstekelijke mix van new wave, hiphop en elektronoise. In 2022 gaat ze op tournee om met enige vertraging - je mag één keer raden waarom - de twintigste verjaardag van The Teaches of Peaches te vieren. Van bij de voorbereiding tot de uiteindelijke concerten hebben de regisseurs Philipp Fussenegger and Judy Landkammer de camera in de aanslag. Die verhaallijn verknippen ze met het hoe The Teaches of Peaches tot stand is gekomen. Chilly Gonzales en Feist zijn slechts enkele van de vrienden die terugkijken. Het regisseursduo heeft ook heerlijk archiefmateriaal opgediept. Een documentaire die door zowel vorm als inhoud perfect de feministische punkmentaliteit van Peaches capteert.
Viet and Nam
We schrijven 2001. Viet en Nam zijn twee Vietnamese mijnwerkers die een verborgen (lees: verboden) relatie hebben. Seks hebben ze vooral onder de grond, tussen het kolengruis dat hun lichamen zwart kleurt. Nam wil het land verlaten met de hulp van een mensensmokkelaar om in Europa zijn geluk te beproeven. Viet probeert hem op andere gedachten te brengen. Maar eerst trekt Nam met zijn moeder naar de Cambodjaanse grens, op zoek naar sporen van zijn gesneuvelde vader. Op basis van een wederkerende droom denkt de moeder te weten waar de resten van het lichaam zich bevinden. Dromen en herinneringen spelen een cruciale rol in Viet and Nam en dat is niet de enige parallel met het van visioenen doorweven oeuvre van de Thaise regisseur Apichatpong Weerasethakul. Maar deze op grauwe 16mm opgenomen film is zeker geen afkooksel. Wel integendeel, regisseur Minh Quý Trương bewijst eens te meer dat hij een uniek talent is.
Bron: Filmfestival Gent
